TERK EDİLEN ÇOCUKLARIN PSİKOLOJİSİ 2

Her terk edilen çocuk toplumda sorunlu birey olacak diye bir şey yoktur bazen erken olgunlaşma ile daha duyarlı bireyler anne ve babalar olabilmektedir. Ancak kalbinin bir köşesinde sızlayan bir yara bir eksiklik hep var olacaktır. Hatta bazen terk edilen bireylerin mükemmeliyetçi olduğunun arkasındaki sır perdesinden de bu çıkabilmektedir.

Terk etme nedenlerini düşünecek olursak binlercesini sayabiliriz. Biz bu nedenlerin ortaya çıkardığı patolojik durumları en aza indirmek için ve aslında bu nedenleri toplumda azaltmak adına bireysel ve toplumsal olarak ve hatta devlet olarak bazı çalışmalarımızı bir kez daha değil her defasında gözden geçirmeli ve bir bireyin bir nesil olacağı bakış açısıyla bakarak toplumsal olan bu soruna çözümler her bireyin eğitimiyle başlamalıyız. Okullardaki eğitim öğretimlerimizin içeriğinde pay ayırmamız gereken bu durum, sosyal medyanın da desteği ile iyi rol modellerle topluma aktarılması gerektiği kanaatindeyim.
Kreşler , bakıcılar,yurtlar özenle hazırlanmalı burada çalışan kişilerin fizyolojik ve psikolojik durumları ciddi bir şekilde ve en önemlisi bir kereye mahsus olmadan PERIYOTIK ARALIKLARLA kontrol edilmelidir. Emniyet sokakları bireyler için özellikle çocuklar için daha yaşanılır hale gelmesinde daha fedakar çalışmalar yapması devletin gerekli yasal düzenlemeleri geliştirip uygulaması ve esasında biz bireylerin İNSAN SEVGİSİ ile yaşama hazırlanmasının önemli olduğunu düşünüyorum.

Terk edilmek zor olduğu kadar, terk etmekte her zaman kolay ve tercih edilen bir durum değildir. Davulun sesi uzaktan hoş gelir misali tanımadığımız hayatları yargılamayı bırakıp işin bireysel ve toplumsal yıkıntılarını en aza indirgemek adına bir şeyler yapıp yapmadığımızı sorgulayalım.

Her şeyin parayla yapıldığını algısından vazgeçelim. Para olmadan ve paranın veremeyeceği çok şeyi hatırlatmak yapabileceğimizi hatırlatmak istiyorum. Kaçımız bir çocuğa samimi bir gülümsemeyle üstü kirlide olsa tertemiz gözlerine bakabilecek kadar içteniz. Bunun bedelini ödeyecek bir para var mı? Kaçımız onların hikayesini dinlemek için 10 dakika vakit ayırabiliyoruz hayat telaşemizin arasına… Hadi bunları yapmıyoruz anlıyorum da bu hor görme hakkını, iğrenerek bakma hakkını nerden buluyoruz onu anlayamadım hiç…

Öyle sahneler görüyoruz ki 7-8 yaşlarında sokakta dilenen kız ve ya erkek fark etmiyor çocuklardan ahlaksızca beklentileri olan sözde insan suretindeki bireyler ve bunları görüp görmezden gelen diğer bireylerin evlerine gidip evlatlarına sarıldıklarını görüyoruz. Oysaki kimin teminatı var bu hayatta yarın çocuklarımızın başına bir şey gelmeyeceğini garantileye bilir miyiz? HAYIR  tabî ki de ama duyarlılığı olan toplumlar da daha huzurlu yaşanılabileceğini biliyoruz.

Ülkemizde koruyucu ailelik atılan güzel adımlardan bir tanesi bu gibi projelerin desteklenmesi ve artırılması oldukça önem arz etmektedir.

Gelecek için bugünün bizleri; yarınımız olan çocuklarımıza ŞEVKAT VE SEVGİYLE yaklaşmayı başarabilirsek pek çok sorunun üstesinden gelebileceğimizi düşünüyorum.

Tekrar görüşünceye kadar esen kalın…